دماوند از زبان همنوردان

وقتی برروی دماوند گام میذاری، دیو بودنشو ،ابهتشو و هرچقد بالاتر میری، آتشفشان بودنشو حس میکنی، و با قدم هات اینو حس میکنی که یه روزی، وحشیانه بیدار بوده و تبدیل به بام ایران شده. روز صعود ما ، اطراف دماوند مه آلود بود، هیچی بجز قله نمیدیدی، انگار که کل دنیا به اینجا ختم شده و از طرفی کاهش اکسیژن و افزایش گوگرد این فضارو عجیب تر می کرد... جالبه که همزمان با صعود قله، از ابرها بیرون اومدیم و انگار ازین رویا بیدار شدیم. واسه ۳۰ ثانیه آدم مبهوته، یه حس فوق العاده است. تلفیقی از افتخار، آرامش، احساس، انرژی، کوه، هوا و ...بعدش انگار همه چی برمی گرده حالت اولش؛ و پر انرژی آماده برگشتی...

نمیدونم چطوری و از کجا شروع کنم!!! اما دوست دارم که بگم، از حس عجیبی که فکر نکنم بتونم به راحتی دوباره تجربش کنم. یه حس سبکی، خلصه، سکوت و آرامش وصف نشدنی. احساس میکردی تو آغوش آسمونی، حتی کرخت شدن از سرما هم لذت بخش بود. علاوه بر این بودن در کنار دوستانی،همراه،دلسوز، خونگرم و مهربون و فوق العاده حرفه ای، باعث شد که بهترین خاطره از کوه هم تو دماوند رقم بخوره.

سفر دماوند برای من طی مسیر برای هدفی بزرگ بود که یاد بگیرم باید در آرامش باشم و هر لحظه تصمیمی درست بگیرم. نگاه کلی به کل مسیر و بخش بندی مسیر باعث شد توانایی بیشتری پیدا کنم. نگاه خیره به هدف نه تنها کمکی نمیکنه بلکه باعث خستگی مفرط میشه. در واقع پس از اون نگاه کلی و دید جامع، پرداختن به مسیر و لذت بردن ازش میتونه به کوتاهی راه کمک بزرگی کنه. جدا از این ها روابط انسانی برایم خیلی جالب بود و اینکه حدی از سختی باعث اخلاق مدار تر شدن میشه و عشق و محبت رو درونمون بیدار میکنه. جان پناه من حضور دوستان بود و همکاری که بینمون شکل گرفت. دماوند یا هر نقطه دیگه روی زمین ارجحیتی به نقطه دیگه نداره ولی حس های انسانی میتونه به اون روح و جذابیت بده. امیدوارم بتونم جاهای زیبای کره زمین رو با دوستانم ببینم و ازش لذت ببرم

ماندگار ترين لذتى رو كه من تجربه كردم رسيدن به قله بوده و هر چه ارتفاعش بيشتر لذتش بيشتر. وقتى ٤ فصل برنامه هاى هفتگى اماده سازى دماوند رو راه انداخت اصلا تصور نمى كردم روزى اون بالا ايستاده باشم. سبلان رو كه رفتيم مى دونستم دماوند زياد دور از دسترس نيست ازاد كوه قله توچال كلون بستك همشون لذت بخش و سخت بودن ولى خيال صعود دماوند خودش احساس بى نظيرى بود. براى من هميشه اول حركت سخت ترين قسمتش بوده و وقتى از پناهگاه به سمت قله دماوند حركت كرديم شوق رسيدن سختى رو از يادم برده بود مسيرى طولانى و مرتفع نمى دونم چطورى ولى بالاخره رسيدم فكر مى كنم لذت اين سعود هميشه با من خواهد ماند. على گل پرور، مرتضى نامور، ميلاد حسن فاطمه خانم كمك هاى ارزنده اى در اين ماجراجويى من داشتن كه از همشون متشكرم.

دماوند پر از اعجاز و زیبایی هایی بودش که مطمئنم فقط و فقط منحصر به خودشه (حداقل توی ایران) و بیشترین زیبایی ک منو مات و مبهوت خودش کرد سایه ی دماوند موقع طلوع خورشید بود ک شبیه یه هرم بود ک نوک اون هرم به کیلومترها دورتر از خودش بود و هر چه خورشید بالاتر میمود اون هرم کوچکتر میشد و امیدوارم همه بتونن اون حس و لذتی که از دیدن اون همه زیبایی من بدست آوردم تجربه کنن

سفر به دماوند خوابي بود كه تو بيداري تجربش كرديم .