جاذبه های مرتبط تورهای پرنده نگری

از مهاجرین زمستانی سرخرود و برخی دیگر از تالابهای کشوراند. این قوها 140 تا 165 سانتی متر طول دارند. وزنشان بین 7 تا 14 کیلوگرم است و از سنگین وزن ترین پرندگان پروازی به شمار میروند. منقارشان به رنگ سیاه با قاعده زرد بوده که این پرنده را از قوی گنگ با منقار نارنجی متمایز میکند. قوهای کوچک نیز منقار زرد دارند اما قوی فریادکش در مقایسه با قوهای کوچک زردی منقار بیشتری دارد. پرنده نابالغ خاکستری رنگ است. این پرندگان تک جفت اند و در هر بار جفتگیری از 2 تا 7 تخم میگذارند. قوها از ریشه, برگ و جوانه گیاهان آبی تغذیه می کنند. متاسفانه در حال حاضر برنامه خاصی برای حفاظت از قوی فریادکش وجود ندارد.

فلامینگو هایی که چند ماه سرد سال را در میانکاله تغذیه و زندگی می کنند, فلامینگوهای بزرگ هستند. در نقاط دیگر ایران نیز دیده می شوند حتی دسته ای از آنها در دریاچه ارومیه تولید مثل نیز می کنند. این پرندگان در ماههای اردیبهشت تا تیر یک تخم میگذارند. ۱۲۷-۱۵۰ سانتیمتر طول با پاهای بلند و گردن دراز، در رنگ های صورتی و سفید، با منقار پایین برگشته مشخصه ی ظاهریشان است. تماشای دسته ای فلامینگو که به دنبال غذا آبچری می کنند دوست دارن طبیعت را سر شوق می آورد. غذای این پرنده سخت پوستان, حشرات آبزی, لاروها, کرمها و بی مهرگان است. فلامینگو بزرگ جزء پرندگان حمایت شده است.

قرقاول از پرندگان بومی استان مازندران به خصوص پناهگاه حیات وحش میانکاله است. در زبان محلی تورنگ یا تیرنگ نامیده میشود. دمی دراز و نوکی تیز دارد. قرقاول نر بال و پر رنگارنگ, سر سبز تیره و براق داشته و پوست برهنه دور چشمش قرمز است. ماده, اندامی کوچک و کشیده دارد و پرهایش نخودی تیره با لکه های قهوه ای زیاد به رنگ محیط است, تا در مدت طولانی خوابیدن روی تخم ها از چشم دشمنان پنهان بماند. به دلیل عدم وجود زیستگاه مناسب, جمعیت این پرنده زیبا کاهش چشمگیری داشته است. قرقاول جزء پرندگان تحت حمایت محیط زیست بوده و شکار ممنوع است.

پرنده ای سفید رنگ از خانواده حواصیلی ها, که 60 سانتی متر طول دارد. منقار بزرگ و سیاه رنگ دارد. پاهای آن نیز سیاه می باشد, جز انگشتان که زرد است. پرنده بالغ در تابستان و هنگام تولید مثل پرهای شانه ایش رشد می کند و مانند شنلی آویخته در عقب بدن جلب توجه می کند. اگرت کوچک پرنده ای است که تابستان ها از پراکندگی فراوانی برخوردار است. تعداد کمی از آنها زمستان ها را در حوالی دریای خزر از جمله در میانکاله می گذرانند. هنوز برنامه حفاظتی خاصی برای این پرنده در نظر گرفته نشده اما جزء پرندگان شکار ممنوع کشور است.

باکلان پرنده ای از گروه پلیکان سانان است.پرو بالی سیاه مایل به سبز و براق, سر و گردنی به رنگ قهوه ای تیره و پاهای پره دار دارد. باکلان کوچک تا 50 سانتی متر طول دارد؛ دمی نسبتا بلند, گردنی کوتاه و سری کوچک و گرد دارد. باکلان کوچک جزء گونه های بومی ایران است و در برخی تالاب ها از جمله میانکاله, انزلی و کرخه وجود دارند. این پرنده در سطح جهانی پرنده ای در خطر محسوب می شود. علاوه بر آن باکلان بزرگ را نیز می توان در تالابهای کشور دید.

چنگر نوک سرخ (چارخو ) از جمله پرندگان بومی ایران است. زیستگاهش آبگیرها ، رودهای آرام ، باتلاق‌ها و علفزارهاست. طول چنگر حدود 30 سانتی‌متر و رنگ پرهایش سیاه ‌است. پاهایش سبز رنگ با یک حلقه قرمز رنگ در بالای مفصل آنها که شبیه بند جوراب بنظر می رسد، است. سپر پیشانی به رنگ قرمز و منقار زرد رنگ دارد. سبک و ماهرانه شنا می‌کند و در حین شنا سرش را حرکت می دهد . گاهی اوقات غوطه می زند. هنگام برخاستن از آب ، ابتدا در سطح آب می دود و پس از سرعت گرفتن به پرواز درمی‌آید . معمولا در ارتفاع کم و با پاهای آویزان پرواز می کند. از جمله زیستگاه های چنگر نوک سرخ میتوان به میانکاله اشاره کرد.

چنگر پرنده ای آبزی به رنگ سیاه است که سر و گردنش براق تر و منقار و پیشانی اش سفید رنگ است. چنگر از پرندگان بومی ایران است. در زمستان به وفور در تالاب های شمال از جمله میانکاله دیده می شوند. پرلا نام محلی این پرنده چشم سرخ است.

دراج از پرنده های بومی ایران بوده و در مناطق مختلفی از جمله شبه جزیره میانکاله می توان آن را یافت. حدود 30 سانتی متر طول دارد. پرنده نر کاملا سیاه با خال ها و راه راه عرضی سفید به ویژه در پهلو است. پرنده ماده به طور کلی قهوه ای ست با خط و خال های سیاه و نخودی که یک لکه بزرگ خرمایی در پس گردن دارد. پرهای کناری در دم هردو جنس سیاه است. معمولا جفت جفت دیده می شوند. دراج یا کبکنجی جزء پرندگان تحت حمایت و شکار ممنوع می باشد.